Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
serine
en die kunnen zich vergissen….
of andere belangen hebben 
Ja, voor mij wel…
Misschien dat ze je een echte degelijke moeke vonden……en daar horen veel kindjes bij…..kweenie hoor…(
)
Maar ben het met je eens, baas over eigen buik, en een keuze maken om je leven zonder kinderen door te brengen moet kunnen. Zeker na drie kids….
Maar ik blijf erbij dat arsten niet geheel ervan uitgaan dat de vrouw niet wispelturig is….en terug in oude staat brengen blijkt vaak meer te kosten, niet alleend e operatie, ook IVF behandelingen volgen ernaar….(ik ben dan ook heel stellig van mening->Toen wilde je niets…nu geen aanspraak maken op IFV omdat het nu toevallig uitkomt, of omdat je een nieuw vriendje hebt, maar das mijn persoonlijke mening)
San
En je komt nooit van dat soort vragen af. Zo tot mijn vijfenveertigste - ik zag (en zie) er jonger uit - probeerde men mij kindjes aan te praten. Daarna heb ik eenntijdje rust gehad. Maar sinds een jaar of tien heb ik het gezeik aan mijn kop of ik het niet erg vind dat ik geen oma ben en dat ook nooit zal worden………. Nee dus!!!
Sjah….alsof je van een andere planeet komt…..
….als ik het over kon doen, krabde ik mijzelf ook drie achter de oren…om wss het wijselijk besluit te nemen om maar geen kinderen te nemen…..denk ik..ook al is er niks op de wereld en niemand waar ik meer van hou, dan van mijn kinderen, begrijp mij dus niet verkeerd..
Nou niet met zijn allen over me heen komen met het feit dat je kinderen krijgt, en niet neemt, mooi voor jullie, ik de mijne genomen, met hormonen etc alles erbij…
Ik had iig niet weetloos opeens een kind tussen mijn benen hangen…je maakt keuzes…neem ik wel, of neem ik geen kinderen…
Tis alleen zo Nederlands om de keuze van een ander te beoordelen op feiten die nergens over gaan. Ik bedoel…een dame die bewust geen moeder wilde worden…is toch logisch dat die geen Oma wordt…en dat ook niet echt op haar verlanglijstje heeft staan?
San
Na de derde huisarts die niet mee wilde werken heb ik het zoeken een tijd gestaakt, zo vanaf mijn 30e. Het werd toen duidelijk dat mijn/ons huwelijk niet eeuwig zou duren, en om op een goede manier naar die echtscheiding toe te groeien duurde twee jaar. Dat is overigens in alle vrede en vriendschap gegaan: we zijn nog steeds vrienden. 
Daarna heb ik twee jaar ‘gezworven’, dat wil zeggen op huizen van anderen gepast als die langdurig op vakantie waren, en uiteindelijk vond ik een zolderkamer van 3 x 4 vierkante meter, waar ik overigens met heel veel plezier een jaar gewoond heb. In die periode veranderde ik weer eens van huisarts, ging daar tot de tanden met argumenten bewapend naartoe, en…… toen bleken die argumenten niet nodig te zijn. Het enige dat hij zei was: “Ik neem aan dat je daar goed over nagedacht hebt,” en hij gaf me een verwijsbrief.
Ja, je zou zeggen dat dat logisch is.
Ook zoiets ‘leuks’: soms koen mensen met een reden waarom ík geen kinderen wilde. Laatst was ik bij een wat oudere dame op bezoek, die ik niet zo heel lang en goed ken, en bij nader inzien ook niet beter wil leren kennen. Kwam het gesprek op kinderen. O, zij vond ze zo leuk, zo grappig, zo lief etc. etc. etc. etc. etc. Het hield maar niet op. Ik luisterde beleefd. Na een half uur vroeg ze waarom ik ‘zo stil’ was. Ik zei haar dat ik haar enthousiasme niet deelde. Waarop ze stelde dat ik dan wel een erg nare jeugd gehad moest hebben………………….
Nu, als er iemand een gelukkige jeugd gehad heeft ben ik het wel.
