Algemene klimrisico's
De traumatologie bij klimongevallen worden voornamelijk veroorzaakt door drie hoofdelementen, namelijk de val van de persoon zelf, een val door een object en de natuurelementen. Letsels opgelopen bij klimongevallen van de eerste twee elementen zijn het gevolg van de mechanische energie die op het slachtoffer wordt overgebracht en de reactie van het lichaam op die energie. Het kan gaan van een simpele buil tot een levensbedreigende situatie. Letsels uit de derde groep gaan van uitputting tot bevriezing. Hier kan het ook zover gaan dat er levensbedreigende situaties ontstaan.
Een grondige kennis van de klimbeveiliging inzake de klimhandelingen en het klimmateriaal zal bijdragen tot een beter begrip van wat er onder meer verkeerd kan gaan.
Het is onder de invloed van de op sensatie gerichte media en het inderdaad aanwezig zijn van een risico dat klimmen als een gevaarlijke sport wordt beschouwd. De grootse foutieve beoordeling zit hem in het feit dat alle klimactiviteiten onder dezelfde noemer staan. Het is voornamelijk bij het alpinisme dat de meeste dodelijke ongevallen voorkomen. Er is een enorm verschil tussen de impact van een ongeval in een klimzaal en de impact van een ongeval in de bergen.
Statistieken zijn zeer moeilijk op te maken doordat veel kleine ongevallen niet worden aangegeven als klimongeval, een soort zwijgen bestaat om de familie verder leed te besparen (verdoezelen van gemaakte fouten) en het vaststellen van een klein aantal mogelijke suïcide daden die door de media als klimongeval worden naar voor gebracht (Man valt van rotsen…). In Nederland bestaat er een meldpunt voor sportklimblessures.
Voor velen is een onverwachte tegenvaller bij een ongeval de confrontatie met de verzekeringsvoorwaarden van hun persoonlijke ongevallen- en reisverzekering, het is zo dat zeer veel polissen klim- berg- en alpineongevallen uitsluiten. Lidmaatschap aan erkende klimverenigingen met een klim- en bergsportverzekering is dus bijna een noodzaak.
Ongevallen bij het indoor klimmen
Het aantal ongevallen op indoor klimmuren is te vergelijken met de niet-contactsporten, dus vrij laag. Men kan stellig zeggen dat men niet meer risico loopt dan bij een fietstocht. De reden is dat men steeds gezekerd klimt en een val steeds beperkt en opgevangen wordt door het klimtouw en een zekeraar, men noemt dit topropen. Daarbij komt dat het overgrote gedeelte van de klimmers recreatieve klimmers zijn. Bij wedstrijdklimmen is het risico iets groter doordat men meestal moet voorklimmen en zijn grenzen gaat verhogen tot het maximum, men zal hier dan ook meer traumata door overbelasting van spieren, spierscheuren en dergelijke aantreffen. Zeer veel klimzalen gaan een veiligheidsmat aanbrengen die de impact bij een val op de grond gaat dempen. Onder druk van de wetgeving is men in België en Nederland een klimvaardigheidsbewijs (KVB1) aan het uitwerken voor klimzalen.
Ongevallen voorkomend uit materiaalbreuk is hier uitzonderlijk, klimtouwen worden door de verantwoordelijke beheerders regelmatig vervangen. Breuk of een defect bij het beveiligingsmatreriaal en de klimgordel is uitzonderlijk. Het enige dat soms voorkomt is de breuk van een klimgreep, voorvloeiend uit een drukbelasting die de onder spanning staande greep doet barsten. Het neerkomen van stukjes greep kan uiteraard verwondingen veroorzaken. De kans is echter zo klein dat bijna niemand indoor klimt met een klimhelm.
Het onderzoek in Nederland naar de klimveiligheid in de klimzalen is geruststellend.