Het zijn van die mensen die alles hun beloop laten gaan ‘en wel zien’.
Zonder overpeinzing een kat in huis nemen,leuk! vervolgens ook een dure rashond erbij,gezellig!
Vervolgens niet op training gaan maar na drie weken allebei fulltime gaan werken..
Hun huis is een bende en het stinkt er,dus vaak ze komen bij ons (wij gaan daar nooit heen),vaak erg laat en moeten ze er dan ‘uitzetten’ omdat wij naar bed willen.
Ze willen onze hond commanderen zodat die van hun erachteraan gaat ‘want die van ons luistert zo goed’ (dat dat door intensieve puppytraining komt ontgaat ze dan) Daar heb ik wat van gezegd maar dan is het ras van onze hond ‘makkelijker’,maar ze commanderen die van ons niet meer.
Om 20.00 langskomen om te vragen of wij de kat eten willen geven..ze gaan om 24.00 op vakantie.
Omdat ik dat een k#tstreek vond,en niet wilde,kregen ze het voorelkaar een ander nog telefonisch te strikken,maar een deel van de tijd is diegene nog weg.
Uiteindelijk ben ik toch bezweken voor de 1e 6 dagen,ik vind het zielig voor het beestje.
'Oh, alleen wat brokjes,water en een aai,hij vind alleen zijn niet erg en de kattenbak doen we normaal ook eens in de 2 weken dus laat die maar'
Ik voelde me voor het blok gezet,uit medelij voor het beestje doe ik het die ene week,ze hadden anders gewoon veel voer neergezet.
Ze beginnen me te irriteren, we zeggen vaker dat we er niet zijn,soms staan ze plots voor onze neus,maar zeggen we dat het niet uitkomt.
Ik wil dit contact laten verwateren,ik vind dat ze op ons ‘teren’ en vind het vervelend om steeds zo je poot stijf te moeten zetten zodat ze geen gebruik van je maken. (effe een printje,effe bellen,effe een postzegel,o is het etenstijd?) Ik moet steeds aangeven wat ik niet wil en dat vind ik vervelend en ze geven me het gevoel dat we ongelofelijke zeikerds zijn.
Hoe zouden jullie dit aanpakken?