Hieronder een citaat uit het boek: "Drugs, De mythes en de leugens van psychiater (de Britse ex-gevangenisarts in ruste) Theodore Dalrymple. De medische gevolgen van verslaafden onderkend hij wel, maar zegt daarmee duidelijk dat die gevolgen daarvan de verslaving op zich nog geen ziekte maken, hier een citaat:
De verslaafde werd domweg louter als een ziekte beschouwd. En dat betekende dat heroïnegebruik iets was wat mensen zomaar overkwam, in plaats van iets wat ze deden. Terwijl ze van een verslaafde een patiënt maakten wie niets te verwijten viel, maakten de artsen, verpleegsters, psychologen, consulenten en maatschappelijk werkers van een verslaafde dus ook iemand die geen volle verantwoordelijkheid droeg; iemand zonder controle over zijn eigen gedrag, een werktuig, een automaat die geen keuzes, bedoelingen of zelfs zwakheden kende.
Hij verduidelijkt en onderbouwd dat overigens veel meer dan ik hier nu weergeef. Hieronder een citaat over de verslavingszorg zelf volgens hem:
Zelf ging ik aanvankelijk van de vage veronderstelling uit dat de medische benadering van de verslavingsproblematiek rechtvaardig en barmhartig moest zijn, omdat ik dat had geleerd van mensen die ik respecteerde. Maar van lieverlee kwam ik tot een heel andere conclusie: dat die benadering, in eerste instantie ongetwijfeld voortgekomen uit de oprechte wens om verslaafden te helpen, nu een combinatie vormde van morele lafheid, verdringing en werkverschaffing. Een bureaucratische samenleving kent tenslotte maar weinig sociale problemen waar geen professioneel of persoonlijk profijt van kan worden getrokken.
Maar de therapeutische moloch rolde voort, en blijft voortrollen, en de enige verklaring die men voor zijn gebrek aan succes geeft is het feit dat hij nog niet de juiste afmetingen heeft. Als hij nou maar eens half zo groot was, of tweemaal of viermaal zo groot, dan zou het probleem uit de wereld zijn. Merkwaardig genoeg zijn de mensen die de financiële touwtjes in handen hebben maar al te bereid geweest om dit te geloven, en hebben ze de voortdurende expansie bekostigd. Een dosis medicijnen is tenslotte makkelijker gegeven dan een reden om te leven. Dat laatste medicijn moet de patiënt zelf toedienen. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik in een vreemde wereld leefde, een wereld waar de meest evidente waarheden niet konden worden uitgesproken en op geen enkele manier mochten worden toegegeven. Er leek een kafkaëske atmosfeer te zijn geschapen.
Het was dat andere medici om hem heen hetzelfde constateerde en hem steunde, want hij voeldezich op een gegeven moment normaal in een krankzinnige wereld, of krankzinnig in een normale wereld, en zei daarover dat het beiden niet bevredigt. Voor de rest verwijs ik naar de hele inleiding in het boek zelf. Is een echte ogenopener. Groetjes v Hyperactief
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
