het is makkelijk om het wijzende vingertje naar moeder te wijzen, het is makkelijk om het kind de schuld te geven, de jongste ziet niet anders dan deze troosteloze situatie. Het loopt gewoon volledig uit de hand. Het zal moeilijk zijn om de verrader te zijn maar je doet het niet alleen voor jezelf maar ook voor hun. Je zal de Tokkies toch maar naast je hebben wonen.
Ga er maar vanuit dat afspraken maken, niet gaat werken met hun. Rust, regelmaat dat hebben de kinderen zo hard nodig. Maar die moeder heeft de situatie ook niet meer in de hand want een goed voorbeeld is ze ook niet, zoals ik lees. Bedenk wel dat er wat moet veranderen aan de situatie, niet alleen voor hun maar ook voor jou en de andere mensen in de buurt.
Misschien kun je eens kijken op welke school de jongste zit en de school eens vragen of zij misschien geen wegen weten te bewandelen. Alhoewel het wel heel erg ver gaat en het begrip van jouw kant al ver overschreden is en dat is begrijpelijk.
Probeer geduldig te zijn en blijf nadenken over stappen die je met de buurt gaat nemen.