Pas 42 jaar en ik moet er aan geloven en ik vind het verschrikkelijk!
Mijn gebit is naar de knoppen, niet omdat ik er slecht voor heb gezorgd, tegendeel zelfs maar simpelweg omdat ik een waardeloos gebit heb.
Runs in the family.
Ik voel me er echt rot onder, gevoel van: dat hoort bij ouderen, ook angst, afschuw van het idee en ook heb ik het gevoel minder mooi te zijn.
Mijn vriend denkt daar juist even anders over, die zegt gewoon: nu ziet het er niet meer uit en straks zie je er stukken mooier uit.
Maar ja, hij hoeft niet zo'n klapper.
Zijn hier mensen met deze ervaring?
Ps: daarbij komt dat ik doodsbang ben voor de tandarts, het gaat dan ook onder narcose gebeuren.