Toen de eerste cheque van haar uitgever in haar New Yorkse brievenbus lag, gaf Kate Millett het hele bedrag in één keer uit. Voor 800 dollar kocht ze twee Perzische tapijten en een tweedehands auto. En dat, dacht de beeldhouwster die juist haar proefschrift als boek had uitgebracht, was dat.

Enkele maanden later, toen ‘Sexual Politics’ voor de zevende keer werd herdrukt, was ze ‘schaamteloos, zinloos rijk’. Haar radicaalfeministische theorie over de geïnstitutionaliseerde mannelijke onderdrukking van de vrouw had een hele generatie seksegenoten geïnspireerd, de tweede feministische golf doen aanzwellen en haar tot woordvoerster van de vrouwenbeweging gemaakt. Heel 1970 bleef haar telefoon non-stop rinkelen. Ze toog van talkshows naar lezingen naar demonstraties naar bijeenkomsten. Ze figureerde in spotprenten en sierde de cover van Time als ‘de Mao Zedong van de vrouwenemancipatie’.

En ze was diep ongelukkig. Ze wilde kunstenaar zijn, maar was opeens tot professioneel feministe gebombardeerd. Iedereen had bovendien nu een mening over haar, en haar biseksualiteit was in heel de Verenigde Staten voer voor discussie. Waarom was de met een Japanner getrouwde Millett niet gewoon hetero, waarom durfde ze niet lesbisch te zijn?

Lees verder op trouw.nl

Kate Millet verwachtte zelf niet veel van de uitgave van ‘Sexual Politics’. © flickr