Volgende week wordt ik voor vrij lange tijd opgenomen in het ziekenhuis. Dit betekent onderdak voor mijn allergrootste lieve poezenkind zoeken, want alleen is maar alleen.
Uiteindelijk is de keuze gevallen op een ontzettend leuk, vrolijk kattenhotel, voorzien van alles en nog wat.
Maar …… ik merk dat ik er toch enorm verdrietig van ben. Ik heb en wil zelf geen kinderen, dat is eigenlijk het diertje een beetje voor mij qua gevoel. Nu voel ik me zo stom dat ik daar zo naar van kan worden, als ik naar het beessie kijk en weet wat hem te wachten staat lopen de tranen over mijn wangen
Spreek mijzelf de hele dag toe dat het beter voor hem is, dat ik me niet zo moet aanstellen blah… blah… blah…. Nu is mijn vraag; zijn er meer vrouwen die zo van een diertje kunnen houden alsof het je eigen kind is (en wat ik al zei; ben bewust kinderloos), vindt mijzelf een stomme sentimentele trut, maar aan de andere kant zie ik het liever ook weer zo als dan dat je een beestje verwaarloost!.
Liefs van een ietwat sentimentele Dikkertje Dap