Ik ben sinds jaren in therapie .In het begin met meer vallen dan opstaan, en vaak afzeggen of “ik heb niets te melden, het gaat goed”
Nu gaat het echt goed!
De psychiater (vrouw) en ik zeggen nog steeds U tegen elkaar. In het begin vond ik dat raar, maar algauw begon ik het prettig te vinden. Het geeft me toch een gevoel dat ik, hoe bezopen er ik toen ook aan toe was, gerespecteerd werd en word.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden?