feestdagen

roeli

06-01-2009 17:37

iedereen nog een prettig gezond 2009
ben na de feestdagen vrij geweest, wat een luxe voor mij, 10 dagen vrij. en dus bij mijn vriend gaan logeren want die had zijn zoon thuis.
in november was ik jarig en besloot mijn vriend - eindelijk - eens voor te stellen aan mijn ouders. ik had er eigenlijk niet zo'n goed gevoel in maar het moest toch eens gebeuren. dat komt omdat ik, sinds ik in begin 2007 aankondigde te gaan scheiden van mijn ex, ik iedereen gevraagd had zich nergens mee te bemoeien en iedereen dat letterlijk nam. vooral mijn ouders. dus ook geen steun, geen telefoontjes niks. ik heb mijn ouders toen maanden niet gezien waarna ik de eerste stap weer deed en inmiddels een vriend had sinds 2 dagen en dit niet vermeldde want waarom? kon ook niet goed lopen na 1 week en dus niks verteld, alleen mijn schoonzus had in de gaten dat ik anders was, er goed uitzag, de spanning in mijn gezicht was weg enz. dus toen kwam toch de aap uit de mouw haha. maar ik kreeg van mijn ouders nooit eens een aardige opmerking dat ik het goed deed. dus rond de kerst vorig jaar escaleerde de boel en ben ik niet geweest en pas eind januari weer eens naar huis gegaan. daarna heb ik ze 1 keer per maand bezocht maar ze waren dus al anderhalf jaar niet meer bij mij geweest, tot mijn verjaardag en ze mijn vriend dus leerden kennen. ik had geen ander bezoek die dag dus het was een kennismakingsgesprek, alleen wij 4. liep wel redelijk. alleen: daarna hoorde ik niks meer, geen telefoontje of ze hem wel/niet aardig vonden. was voor mij wel belangrijk…. rond de kerst werd ik gesommeerd de 1ste kerstdag op bezoek te komen want de 2de gingen ze een paar dagen naar duitsland. ik moest werken en had al met mijn vriend en zijn kinderen iets geregeld. ik vroeg of ik dan de woensdag kon langskomen? nee, dan waren ze niet thuis en werken was geen excuus…….huh?????
dus ik kon me niet in 3 delen en heb gezegd dan niet te kunnen komen en pas op de verjaardag van mijn vader, de 31ste. was ze beledigt. wat heb ik gedaan, heb de woensdag voor kerst gebeld en hee ze nam op, was dus wel thuis…..hebneergelegd. 's avond een kaart in de bus gedaan, er brandde licht……ik was wel een beetje aangedaan, maar het loopt al sinds mijn pubertijd stroef…..35 jaar dus maar het wordt steeds erger naarmate ik ouder wordt en mijn eigen leven probeer te leiden. ik heb haar voor die tijd wel nog gebeld hoe ze mijn vriend vond? of dat belangrijk voor mij was vroeg ze toen…….laat maar zitten dacht ik. en toen ging ik de 31ste naar de verjaardag en gaf mijn vader zijn kerst en verjaardagscadeau en mijn moeder haar kerstcadeau en toen zei ze: neem maar weer mee, hoef ik niet, kerst is voorbij……waar het bezoek bij zat. toen voelde ik me op mijn 48ste behoorlijk op mijn nummer gezet. als eenklein kind op de vingers getikt. en natuurlijk had ik ook geen recht oop een cadeau, kerst was voorbij. heb mijn koffie gedronken en ben naar huis gegaan. nou dames? wat moet ik doen? ik ben van plan om nooit meer naar hen toe te gaan. ik ben haar enigste dochter en alles wat telt zijn mijn 3 broers. die vinden het ook grof wat ze doet maar willen zich er niet mee bemoeien en dat wil ik ook niet.
Desiree2

06-01-2009 18:29

tjonge jonge jonge wat een toestand, als ik jou was zou ik een afspraak met ze maken en zeggen dat je ergens over wilt spreken, vervolgens zeg je ronduit hoe je je voelt door hun gedrag en vraag je het waarom, dan zullen ze wel wat hebben uit te leggen. met hun antwoord kun je nog in discussie gaan maar je kunt het ook gewoon accepteren en daaruit je eigen conclusie trekken en zeggen dat je er klaar mee bent. Je hoeft je iig niet zo te laten behandelen door je ouders, het respect van hen naar jou toe zoals jij het verwoord is ver te zoeken. je kunt ook voorstellen aan je ouders om gezamelijk een aantal gesprekken te hebben met een gezinspsycholoog want dat er iets scheef zit is duidelijk.
Veel succes en sterkte
roeli

06-01-2009 23:58

gezinspsycholoog? vergeet het maar, ze zijn allebei midden 70 en denken dat hun wil wet is……..daar ga je echt van verliezen hoor. mijn moeder is verbitterd, ze is met mijn vader getrouwd destijds, 50 jaar geleden, om thuis weg te komen bij een moeder die hetzelfde was. mijn oma had 5 kleine kinderen en de vader was gestorven, dus ze moest ze alleen opvoeden, had een hotel en een café en een winkel erbij, dus geen tijd voor de kinderen. ik geloof dat mijn moeder niet van mijn vader hield………….en nu is ze gewoon kwaad op mij omdat ik wel die stap heb durven te zetten naar een beter leven, door te scheiden. ik heb heel veel van haar gedrag overgenomen en dat overgdragen in mijn huwelijk, daarom klopte dat niet. ik ben ook met hem getrouwd om thuis weg te komen, heb me dat gerealiseerd en heb er een einde aan gemaakt zodat we beiden nog een gelukkig leven konden gaan leiden. nu ziet ze dat ik wel gelukkig ben en maakt me gewoon het leven zuur, omdat zij haar hele leven ongelukkig is geweest. tenminste, dat is voor mij de enige plausibele reden waarom ze zo doet, plus het feit dat ik zo op mijn vader lijk. ze zijn dit jaar 50 jaar getrouwd…….vind ik erg sterk van haar om dat vol te houden als je niet gelukkig bent. en ik weet zeker dat dat zo is want ik heb nooit enige affectie van haar naar mijn vader toe gezien…..
gelukkig ben ik nu wel gelukkig en kan wel affectie tonen, allen dat ene kleine minpuntje in mijn leven. maar: het waren ook goede ouders hoor, als ze je konden helpen met geld, kreeg je het…..maar liefde? dat lukte helaas niet.
Desiree2

07-01-2009 00:10

nou ja dan is het makkelijk voor mij om je te zeggen wat je moet doen maar helaas moet je die beslissing zelf nemen dat kan een ander niet voor je doen
succes en sterkte maar laat je niet koeieneren, laat zien wie jij bent
anna.m

07-01-2009 01:44

dag Roelie ,
Knip je navelstreng eens door !
En je broers ? het spijt mij zeer te moeten zeggen ,maar het zijn mijns inziens geen knip voor hun neus waard .(weg van de minste weerstand )
groet anna m
Annelies 47

07-01-2009 09:12

Ik heb geen ouders meer, vind dat vaak jammer
Maar Roeli, op deze manier nog ouders te hebben, lijkt mij niet echt leuk
Ik ben zelf ouder, ik blijf juist investeren, in onze kinderen
Wel loslaten, maar de band goed houden, is belangrijk voor mijn man,en ik
Vind het echt erg voor jou
Maar als er geen verbetering komt ,zou ik of een stevig gesprek voeren met hen,, of je eigen weg gaan
roeli

07-01-2009 15:18

ja klopt wel.
roeli

07-01-2009 15:24

een stevig gesprek voeren? heb ik al -tig keer geprobeerd, wordt gelijk afgekapt en vaak op hunzelf betrokken……ze zijn het nooit eens met me, heoft niet, maar luisteren kan toch ook? en dan ieder zijjn mening geven en een middenweg vinden. mijn moeder zegt alleen maar: als jij dat zo vindt dan is dat maar zo…..en dan op een heel norse botte manier met de neus omhoog.
nee ik kom niet door die muur heen. komt wel af en toe bij mij de vraag: wat als ze dadelijk eens ziek worden….binnen nu en 10 jaar zal er iets gaan gebeuren, ben ik dan overdonderd, enotioneel, wat ga ik dan uiten? hoe gaat dat lopen? wil er niet al te vaak bij stilsaat. moeten we dan op een sterfbed onze spijt van gemiste jaren gaan betuigen? moeilijk hoor. ik heb in al die jaren behoorlijk wat moeten incasseren en kan nu wel tegen een stootje. heb voor mezelf gekozen en dat moet ik blijven doen. dus houdt nu de boot af en wacht tot er een reactie komt. of niet komt.
Desiree2

07-01-2009 15:42

laat lekker gaan en leef je eigen leven zoals jij dat wilt je hebt aan hen geen verantwoording af te leggen dus wat Anna zei knip die navelstreng lekker door.
Mocht je nog twijfelen ga dan een paar gesprekken met een psycholoog aan , dat is nooit verkeerd. ik heb die bewuste navelstreng al doorgeknipt toen ik 18 jaar was dus ik weet wel waar je het over hebt
roeli

07-01-2009 17:23

ik kom 2 keer per maand bij een psychiater, niet als client, maar als bekende, even koffie drinken en wat bijpraten. dus ik heb het hier ook wel eens over, maar die zegt dan het tegenovergestelde: houd de band aan, verbreken kan altijd, maar als dadelijk iemand dood gaat, kan niemand zeggen hoe je reageert…..had ik maar, was ik maar……leef je leven, ga er af en toe eens op bezoek, praat over het weer, doe je jas aan en ga weer naar huis. alleen als je echt van binnen weet dat je de band wilt verbreken, doe dat dan en kijk nooit meer om. we zien wel, voorlopig even niet naar huis, niet bellen, niks.

feestdagen

roeli

Desiree2

roeli

Desiree2

anna.m

Annelies 47

roeli

roeli

Desiree2

roeli