'Het is altijd de man die de massa en macht is van een film, een crimi, een soap, een toneelstuk. Verdwijnt Frank Bomans uit Thuis, dan kunnen de leading ladies het ook vergeten'. Guido Lauwaert over een nog te zetten stap in de vrouwenemancipatie.
De voorbije dagen is ‘De zaak-Jappe Claes’ in het nieuws gekomen door zijn sensatiegehalte. Machtsmisbruik van jonge vrouwen, zoals hij dat deed in zijn functie van artistiek leider van de regieopleiding aan de Amsterdamse Toneelschool, is uiteraard verwerpelijk. Jappe Claes selecteerde zijn minnaresjes als een roofdier zijn prooi. Terecht is hem de deur gewezen en wordt hij geweerd van de podia en uit de studio's. Dat dit gebeurde is enkel en alleen te danken aan de media-aandacht en vooral de insteek ervan. Tot het ‘nieuws’ werd keek niemand in de theaterwereld op van deze affaire. Omdat het eerder schering was dan inslag.
Hoelang de boycot zal duren is een goeie vraag maar belangrijker is dat het wijst op een toestand die al veel langer aan de orde is in het theater- en televisiemilieu. Het fenomeen is niet nieuw maar de focus op de voorkeur voor jonge vrouwen is dat wel. Ze zijn ook heel zwak, zeker als ze ambitieus zijn en absoluut carrière willen maken. Liefst zo snel mogelijk omdat ze weten dat de carrière van de vrouw in het theater- en televisiemilieu van korte duur is. Met het groeien der jaren vermindert de aandacht van theatermakers voor vrouwen.
Wie zijn oor te luisteren legt, hoort niets dan geweeklaag. Enkel vrouwen die een intense verhouding gehad hebben met een regisseur en die afliep zonder vechtscheiding of getrouwd zijn met een regisseur hoeven niet bang te zijn van belangrijke rollen voor hun tweede en derde leeftijd. Zulke gevallen zijn eerder uitzondering dan regel.